Zuster is eigenlijk best een fenomeen als je ’t mij vraagt. Terwijl iedereen z’n eigen streaming-ding doet en op zondagavond lekker series bingewatcht, zaten er opeens miljoenen mensen gewoon weer om acht uur voor de buis. Ouderwets lineair kijken - wie doet dat nog? Blijkbaar heel veel Nederlanders dus.

Wat de serie vooral goed deed: geen Hollywood-geglitter in dat ziekenhuis. Verpleegkundigen en artsen waren opvallend enthousiast over hoe echt het voelde - de werkdruk, het personeelstekort, die momenten waarop je gewoon even niet meer kunt. Dat zorgde ook meteen voor gesprekken over hoe het er écht aan toegaat in de zorg. Best knap voor een tv-serie.

Sallie Harmsen pakte voor haar rol als Keet meerdere prijzen, waaronder het Gouden Kalf voor Beste Actrice. En NPO besloot razendsnel: er komt een tweede seizoen in 2025. Dat gebeurt normaal nooit zo snel - meestal wordt er maandenlang vergaderd over zo’n beslissing.

Ter vergelijking (en dan zie je pas hoe groot dit was): De Luizenmoeder haalde in 2019 zo’n 2,8 miljoen kijkers, De Verraders trok in 2024 ongeveer 2,4 miljoen mensen, en Klem kwam niet verder dan 1,9 miljoen. Zuster liet ze allemaal ver achter zich.

Er is nog iets interessants aan de hand: waarom willen mensen dit nog steeds samen kijken, op hetzelfde moment? Het antwoord is blijkbaar simpel - de volgende dag meepraten over die cliffhanger. Op Twitter en Instagram ontplofte het elke week na een aflevering. Dit soort “event television” wordt steeds zeldzamer, wat het des te specialer maakt als een serie dit voor elkaar krijgt. Pupkin (de producent) en schrijvers Diederik van Rooijen en Pieter Bart Korthuis hebben blijkbaar precies de juiste snaar geraakt.